Σκάκι αλλά ελληνικά...

Πάνω από ένα μπέρμπον || Σκάκι αλλά ελληνικά...

Γράφει ο Αντώνης Ανδριανός

Το ταμπλό στήθηκε. Τα λευκά πιόνια ξεκίνησαν την πορεία ενάντια στα μαύρα. Τα μαύρα βάλλονται κατά των λευκών και το παιχνίδι ξεκινά...

Κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο πόσο λάθος είμαι σαν άνθρωπος, καθώς επίσης και πόσοι άλλοι, εξίσου λάθος, άνθρωποι με περιβάλουν. Άνθρωποι που μέσα στην απελπισία και στην σύγχυσή τους
προσπαθούν να δώσουν μια ερμηνεία στην καθημερινή παράνοια που ζουν. Αυτή που ζούμε όλοι όσοι κάνουμε το λάθος να ασχολούμαστε με τα κοινά, με την λάθος καθημερινότητα. Πολλά λάθη, ακόμα περισσότερα πάθη και όλα μαζί προκαλούν απάθεια, ημιμάθεια όσο η οικονομική δυσχέρεια συγκλίνει, σαν αγχόνη, στον λαιμό των λάθος ανθρώπων.

Είμαστε λάθος όλοι όσοι κάνουμε το σφάλμα να ακούμε. Να αφήνουμε τους λάθος ανθρώπους να ερωτοτροπούν με το μυαλό μας, καθιστώντας ανήμπορη την λανθασμένη αντίληψή μας να αμυνθεί.  Από μία άποψη και καλύτερα, αφού όσοι κάνουν το λάθος να αμυνθούν βάλλονται των πυρών όσων έχουν γνώση! Και ποιά είναι αυτή; Ποιοί είναι αυτοί που με σιγουριά θα πουν ότι ξέρουν; Όσοι ξέρουν σωπαίνουν και όσοι θα έπρεπε να σωπάσουν μιλάνε. Είναι εκείνοι που υψώνουν την φωνή. Είναι εκείνοι που κοκκινίζουν από νεύρο. Είναι εκείνοι που προσπαθούν να επιβληθούν με ασπίδα την ημιμάθεια, τον λαϊκισμό και την προπαγάνδα στους σιωπηλούς. Είναι εκείνοι που φορούν παρωπίδες, που είναι ισχυρογνώμονες και όσοι έχουν λίγο από το ’’γνώθι σ’ αυτόν’’ θα μου κόψουν και την καλημέρα και θα χρησιμοποιήσουν το παρόν φύλλο για να τυλίξουν σαρδέλες... Ελαφρύ το λέπι που θα με καλύψει. Όσοι πραγματικά ξέρουν δεν νευριάζουν παρά απαντούν με επιχειρήματα και αποδείξεις κάνοντας ουσιώδη και σωστό διάλογο, όχι μονόλογο του παραλόγου.

Υπάρχει τρόπος να διορθωθούν όλα αυτά τα ‘’λάθη’’; Σαφώς και υπάρχει. Πώς; Με το να απλουστεύσουμε λίγο την καθημερινότητα. Να δούμε λίγο με πιο αισιόδοξη, ρομαντική αν θέλετε, ματιά την κατάσταση. Η απαισιοδοξία μας σκέπασε και μας έχει γεμίσει άγχος και ενοχές, χάρη στα οποία νιώθουμε ανόητοι κάθε φορά που χαμογελάμε. Πρέπει να αφήσουμε λίγο χώρο στις αισιόδοξες φωνές να μπουν στο μυαλό μας. Λαμβάνουμε, συνειδητά και υποσυνείδητα, καθημερινά τόσα πολλά μηνύματα απαισιοδοξίας για την εξέλιξη της οικονομικής κατάστασης. Για το πώς θα χρεοκοπήσουμε, ότι θα καταστραφούμε, ότι θα πεινάσουμε κλπ. Ας δούμε όμως τα πράγματα σφαιρικά:
Κάνοντας κάποιος τον κόπο να κάνει ένα περίπατο θα συνειδητοποιήσει πως ο κόσμος δεν είναι τόσο μαύρος όπως φαίνεται μέσα από την οθόνη. Θα δει ανθρώπους να βοηθούν ο ένας τον άλλο, θα δει ανθρώπους να κάθονται στις καφετέριες και στις πλατείες και να χαμογελούν, θα δει άλλους να ψάχνουν στα σκουπίδια και να χαμογελούν κάθε φορά που βρίσκουν ένα ρούχο ή ένα πεταμένο ξεροκόμματο. Ποιά είναι η λύση οπότε;

Όλοι αυτοί οι πραγματικά ΛΑΘΟΣ άνθρωποι μας επιστράτευσαν όλους στον οικονομικό πόλεμο που εξελίσσεται με πεδίο μάχης το μυαλό και την συνείδησή μας. Μας έκαναν να πιστέψουμε πως είναι δικός μας πόλεμος, πως πρέπει να λάβουμε μέρος, βάζοντας τον μέσα στα σπίτια μας, κάνοντάς μας να πιστέψουμε πως υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Μην γελιέστε. Ποτέ δεν ήταν δικός μας πόλεμος. Θα ήταν δικός μας αν πραγματικά είχαμε κάποιο οικονομικό συμφέρον. Ποτέ δεν είχαμε λεφτά. Ποτέ δεν είχαμε άνεση. Όλα ήταν επιφανειακά. Πληρωνόμασταν και ξοδεύαμε αέρα. Επενδύαμε με αέρα, με χρήματα που ήταν χρέη χρέους τρίτων. Αν θες να κάνεις ένα μωρό να σε υπακούει πρέπει να το κάνεις να κλάψει, δείχνοντάς του την υπεροχή σου. Πώς το κάνεις αυτό; Του δίνεις ένα πολύχρωμο γλειφιτζούρι και του το παίρνεις πίσω μόλις πάει να το κάνει δικό του ακουμπώντας ελάχιστα τα χείλη του, ίσα ίσα να νιώσει την υπέροχη γεύση του. Έτσι θα το κάνεις να παρακαλάει και να κλαίει γι’ αυτό, να θέλει να το φάει όλο. Ακριβώς αυτό είμαστε. Μικρά μωρά που μας δυναμώνουν την απληστία που φωλιάζει μέσα μας για να μας ελέγχουν με κάθε ευκαιρία. Σε αντίθεση όμως με το μωρό, εμείς μπορούμε να αντισταθούμε μειώνοντας λίγο τις ‘’ανάγκες’’ μας. Μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερες μάρκες. Μπορούμε να εξυπηρετηθούμε και με ένα αυτοκίνητο. Μπορούμε να επικοινωνήσουμε και με κινητό των 100 ευρώ εξίσου καλά με εκείνο των 1.000. Μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις επίπλαστες ανάγκες με τις πραγματικές ανάγκες μας.

Αν υπάρχει ένα προτέρημα του να είσαι Έλληνας, τότε αυτό είναι ότι σαν λαός είμαστε ξεροκέφαλοι και πεισματάρηδες. Μας μειώνουν καθημερινά τους μισθούς και εμείς αντί να κλαίμε την μοίρα μας και να γονατίζουμε, είμαστε έξω χαμογελαστοί. Οι σύγχρονοι στρατιώτες του οικονομικού πολέμου δεν το βάζουν κάτω. ‘’ Με το χαμόγελο στα χείλη παν οι φαντάροι μας μπροστά...’’. Είμαστε οι κατσαρίδες στην κουζίνα τους που απλά δεν λέμε να πεθάνουμε με τίποτα. Πρέπει να βάλουμε σκοπό να τους τρελάνουμε εμείς, όχι να μας τρελάνουν εκείνοι. Είναι κάτι που ξέρουμε καλά σαν λαός να κάνουμε, ας το εκμεταλλευτούμε ενάντια στους πραγματικά λάθος ανθρώπους και θα επιζήσουμε.
Συνεπώς, γίνεται κατανοητό ότι είμαστε όλοι πιόνια στην ίδια σκακιέρα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε πιόνια made in Greece. Ξεροκέφαλα, πεισματάρικα, τρελά, αντισυμβατικά πιόνια. Αυτό όμως που πρέπει κυρίως να κάνουμε, είναι να δώσουμε σε όλους να καταλάβουν τί εστί “ελληνικό πιόνι’’. Αντί να παίξουμε το παιχνίδι τους, αφήνοντάς τους να μας κουνούν τα μεγάλα χέρια πρέπει, απλά, να γυρίσουμε και να τους δαγκώσουμε τα δάχτυλα. Γιατί είμαστε Έλληνες και οι ήρωες, κατά τον Τσώρτσιλ, πολεμούν σαν Έλληνες.