Πάνω από ένα μπέρμπον

Νιώθω πως μεγαλώνουμε…

γράφει ο Αντώνης Ανδριανός

Ζούμε σε έναν κόσμο μεγάλων. Ένας κόσμος που διοικείται από μεγάλους, δουλεύεται από μεγάλους και χτίζεται πάνω στα όνειρα και στα οράματα των μεγάλων. Ένας κόσμος όπου τα παιδιά φυσικά είναι το μέλλον και η ελπίδα. Η νέα γενιά, το φρέσκο αίμα, που όταν μεγαλώσει θα δημιουργήσει, θα φτιάξει και θα αλλάξει τον κόσμο. Τόσα χρόνια η ίδια καραμέλα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί, όπως θυμάμαι και πολλά παιδιά σε παρόμοια κατάσταση, να με ρωτούν τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω και εγώ τότε απαντούσα χαρούμενος πως ήθελα να γίνω ηθοποιός. Αυτό ήταν το όνειρο, αυτό ήταν η ελπίδα μου. Ήταν κάτι στο οποίο ήμουν καλός, μου άρεσε και με γέμιζε και μόνο στην ιδέα. Στο άκουσμα όμως της βαρύγδουπης απάντησης επέσπευδαν όλοι οι τότε μεγάλοι να με αποτρέψουν από τον στόχο μου. ‘’Ηθοποιός; Μα θα πεινάσεις!’’, ‘’βρες πρώτα μία δουλειά που να σου αρέσει και αυτό το κάνεις και σαν χόμπι…’’ και άλλα τέτοια πολλά γλυκά λόγια που με γέμιζαν ελπίδα και όραμα να ακολουθήσω το όνειρό μου. Μας μεγάλωσαν στην ιδέα ότι ‘’δουλειά’’ είναι ότι σε ξυπνάει στις 07:00 πμ, σε ντύνει με κοστούμι και χαρτοφύλακα, σε απασχολεί με αριθμούς και γραφική ύλη, στεγάζεται σε έναν χώρο όπου φωτίζεται από κρύες λάμπες φθορίου, στολισμένο με πλαστικά φυτά και παράξενους πίνακες (στην καλύτερη των περιπτώσεων) και σε επιστρέφει στο σπίτι σου στις 16:00μ.μ δίνοντάς σου ένα -α- μισθό.


Ένα μεγάλο σφάλμα που κάνουν όλοι όταν αρχίζουν να μεγαλώνουν είναι πως παιδαγωγούν τα νέα παιδιά με βάση τα δικά τους οράματα και τις παλιές τεχνικές που οι ίδιοι έχουν γαλουχηθεί. Λάθος! Σκοπός μας σαν άνθρωποι είναι να δείχνουμε τον τρόπο στην κάθε νεότερη γενιά να γεννήσει δικά της οράματα, να παλέψει γι’ αυτά, να δημιουργήσει, να χτίσει και να μεταλαμπαδεύσει έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που παρέλαβε. Πρόκειται για κάτι το οποίο οι μεγάλοι των τελευταίων δεκαετιών έχουν αποτύχει. Δεν φταίνε όμως εκείνοι. Φταίει το παιδαγωγικό σύστημα που αναφέραμε πιο πάνω. Αυτό που από τα πρώτα σχολικά σου χρόνια σε εκπαιδεύει (γιατί δυστυχώς περί εκπαίδευσης πρόκειται και όχι παιδείας) να βρεις ένα επάγγελμα που θα σχετίζεται με τα παραπάνω. Ένα σύστημα που αποθαρρύνει την δημιουργικότητα, κατακρίνει το διαφορετικό και πλάθει το παιδί όπως θέλει για να χωράει στα δικά του πλαίσια, να εξυπηρετεί τους δικούς του σκοπούς, όχι του ατόμου και σίγουρα όχι του παιδιού. Πρόκειται για ένα σύστημα που χλευάζει όποιον βγαίνει έξω από αυτό, πολεμάει όποιον προσπαθήσει να δημιουργήσει εκ νέου κάτι και αποσκοπεί στο να ‘’μεγαλώσει’’ το άτομα στα δικά του πλαίσια.

Φτιάξαμε συνεπώς μια κοινωνία δυστυχίας. Μια κοινωνία μετανιωμένων ανθρώπων που περπατούν σκυφτοί, παραμιλάνε στον δρόμο, έχουν βλέμμα κενό, νου νωχελικό και κατευθύνονται προς την κατευθυνόμενη ζωή τους. Συνειδητοποίησα ότι άρχισα να μεγαλώνω όταν ρώτησα ένα παιδάκι τί θα ήθελε να γίνει όταν θα μεγαλώσει και μου απάντησε ‘’ζωγράφος’’ και τότε εγώ του είπα, αυτολεξεί: "όμορφο, αλλά θα πρέπει να βρεις μια δουλειά να σε πληρώνει και αυτό το κάνεις και σαν χόμπι’’ και την ίδια στιγμή έτρεξα να κοιταχτώ στον καθρέφτη γιατί ένιωθα πως τα λόγια μου τα έλεγε άλλος.

Αυτό θέλουμε; Να δημιουργήσουμε και άλλα στρατιωτάκια; Δεν χόρτασε γκρι το μάτι μας; Δεν χόρτασε μιζέρια; Ποιός είμαι εγώ που θα στερήσω έναν καλό ζωγράφο, ηθοποιό, αστροναύτη, τραγουδιστή, γλύπτη, καπετάνιο από τον κόσμο; Ποιός είμαι εγώ  που θα βάλω φραγμούς σε ένα τόσο νέο και φρέσκο, γεμάτο ιδέες και όνειρα μυαλό; Γιατί πρέπει να ενθαρρύνουμε μια κοινωνία που αποθαρρύνει την δημιουργικότητα, την έρευνα και το μεράκι; Μία κοινωνία που κάθε νέος που σπουδάζει κάποια επιστήμη οι επιλογές του είναι είτε να γίνει δάσκαλος είτε να φύγει στο εξωτερικό για να ασχοληθεί με την έρευνα. Ένα σύστημα που τους ανθρώπους των τεχνών και των επιστημών τους διώχνει και κρατάει τους υπαλλήλους. Γιατί αυτό θέλει το σύστημα, ανθρώπους να ελέγχονται. Το τρομάζει μία καλπάζουσα φαντασία και ένα ανήσυχο πνεύμα.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερο κάποιου, ούτε βγάζω την ουρά μου έξω από τον χορό. Πρέπει όλοι εμείς οι άνθρωποι που συγκαταλεγόμαστε στην ίδια γενιά να συνειδητοποιήσουμε ότι ‘’μεγαλώνουμε’’ και πρέπει να διαλέξουμε αν θα ακολουθήσουμε τα παλιά παιδαγωγικά πρότυπα η θα θέσουμε τις βάσεις για να γίνει ένας κόσμος κάπως πιο όμορφος, πιο πολύχρωμος για τις επόμενες γενιές. Ένας κόσμος που θα κρατάει τα παιδιά του και θα τους δίνει έναυσμα να δημιουργήσουν αυτό που θέλουν, όχι να γίνεται τροχοπέδη στην εξέλιξή τους. Ίσως πρέπει να βάλουμε τα κοστούμια στην ντουλάπα σιγά σιγά και να πάμε να λερωθούμε με λάσπη φορώντας απλά μια φόρμα. Έτσι, για να νιώσουμε για λίγο παιδιά ξανά, ξέγνοιαστα, χαμογελαστά, γεμάτα όνειρα, κέφι και ελπίδα.