Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου…

Από το πουθενά || Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου…


γράφει η Ερασμία Δέδε



 
Το πρώτο μου αγόρι πάντα είχε πρόβλημα που τον έστηνα στα ραντεβού και περίμενε με το δανεικό από τους γονείς του αμάξι για πάνω από εικοσάλεπτο ή μισάωρο. Όχι, δεν το χαιρόμουν και σίγουρα δεν το υπερηφανεύομαι! Δεν ήταν καπρίτσιο, ούτε και κολπάκι, παρά μόνο το σουλούπωμα…πως να γίνω και πιο όμορφη, πιο στρογγυλεμένη, πιο του κουτιού… Φαντάζομαι πολλές θα συμφωνήσουν μαζί μου. Το να γεννηθείς κοριτσάκι σημαίνει ροζ, και ροζ σημαίνει ομορφιά. Θες δεν θες!
  Άσε που πλέον η απόλυτη ομορφιά δεν έχει φύλο! Φρύδια βγαίνουν από παντού, τρίχες αποτριχώνονται και από φλάτ αερόσολες και από ψηλά γοβάκια, τα «βε» ντεκολτέ τονίζουν τόσο φλατ αντρικά στέρνα όσο και γυναικεία μπούστα και τα γυαλιά ηλίου είναι μάλλον όλα unisex. Μπράβο στα αγόρια που σουλουπώνονται πάντως..!


  Και από μέσα ρε παιδιά τι γίνεται;;; Και πριν βιαστείς να απαντήσεις ότι μου φοράς σωβράκι MED, μιλάω για εκείνο το από μέσα σου, που υπάρχει από όταν σε γέννησε η μάνα σου, μέχρι και τώρα. Αυτό που σε κάνει να σκέφτεσαι, αυτό που σε κάνει να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι, αυτό που σε συγκινεί σε ένα τραγούδι, αυτό που σε κάνει να διαλέγεις το καλό από το κακό. Αυτό που σε κάνει άνθρωπο με λίγα λόγια.

    Ωστόσο, αυτό που με ώθησε να πιάσω πάλι το στυλό, είναι το βίντεο της ασχημότερης γυναίκας στον κόσμο, ονόματι Λίζι. Ανοίγει την καρδιά της στο κοινό και μόνο άσχημη δεν είναι. Ειλικρινά σε κάνει να την βλέπεις με άλλα μάτια. Όπως και η Ζακλίν Σαμπουρίδο, εκείνη η κοπέλα που επέζησε από τροχαίο με υπερ-εκτεταμένα εγκαύματα και πλέον απλά υπάρχει σχεδόν χωρίς πρόσωπο. Τι; Απλά υπάρχει; Όχι βέβαια! Ζει! Με όλη τη σημασία της λέξης! Αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς, όσο σοκαριστικό και αν ακούγεται, μόνο και μόνο για να καταλάβουμε ότι υπάρχει ζωή και χωρίς τα duckface και τα αυτοφωτογραφιζόμενα κορμιά στο Φατσοβιβλίο. Υπάρχει ο χαρακτήρας μας που δεν ξέρει από like. Υπάρχει η αξιοπρέπειά μας που δεν ξέρει από follow.

  Είναι μωρέ παιδί μου, που γίνονται όλα για την εικόνα. Όλα για ένα στημένο χαμόγελο, όλα για τον κοιλιακό. Έχω γνωρίσει κάμποσους πέτρινους κοιλιακούς που ανοίγοντας το στόμα θες να φύγεις τρέχοντας. Επίσης έχω γνωρίσει κάμποσες πριγκηπισσούλες που ευχαρίστως θα κλώτσαγαν ένα κουτάβι. Είναι ρε παιδί μου να σου βγαίνει η ομορφιά από μέσα σου. Να κάνεις τους φίλους σου να λάμπουν με μια σου κουβεντούλα. Να σκεφτείς κάτι για τον συνάνθρωπό σου, χωρίς να περιμένεις να σου χτυπήσει την πόρτα εκείνος. Είναι να σκέφτεσαι αυτόν που είναι στο μάτι του κυκλώνα, δίχως να περιμένεις να σε βρει και εσένα κάποιο κακό.

  Δείτε την ιστορία της «ασχημότερης» γυναίκας στον κόσμο και σας προκαλώ να μου βρείτε και άλλα τέτοια ασχημόπαπα. Φιλάκια.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου