“Πότε σου περνάει, τελικά;”

Από το πουθενά || “Πότε σου περνάει, τελικά;”

γράφει η Ερασμία Δέδε

Είναι που αν δεν μου έρχονται ιδέες από το πουθενά, δεν μπορώ να πιάσω στυλό! Αν δεν κάτσει κάτι να το σκέφτομαι όλη την ώρα, να με απασχολήσει ή να με ανατριχιάσει και λίγο, απλά δεν μπορώ.
  Λοιπόν, εχτές το βράδυ προς ξημέρωμα, εν μέσω φωτορυθμικών, καπνού και βαβούρας με ρωτά μια φίλη… “Δεν σου’χει περάσει, ε;” . Περιττό να αναφέρω τι άναψε την κουβέντα μας, παρελθοντικές καταστάσεις όπως φαντάζεστε. Και έτσι λοιπόν όσο μέχρι πρότινος κουνιόμουν στα ντούπου-ντούπου τραγούδια και είχα πιεί και κάμποσες γουλιές, σταματώ και σκέφτομαι…
  Πότε σου περνάει άραγε κάτι; Πότε λες πάει, τέλειωσε; Γίνεται άραγε ποτέ να σου περάσει;

  Άλλοι περνάνε φάσεις κατάθλιψης, άλλοι ζαλίζουν τα συκώτια των φίλων τους, άλλοι αλλάζουν τα δικά τους, άλλοι φτύνουν χολή, άλλοι μαζεύουν το eyeliner από τα πατώματα….δύσκολο πράγμα ο χωρισμός καλό μου. Συμβαίνει σε όλους. Και όλες.
  Πότε όμως έρχονται τα πράγματα και καλμάρουν κάπως; Δεν νομίζω βρίσκοντας κάποιον άλλο. Ούτε περνώντας ο χρόνος. Ούτε δουλεύοντας πολύ. Ούτε τρώγοντας και τον αγλέορα και τους φίλους του.
  Ε, όχι, δεν σου περνάει ποτέ μάτια μου. Γιατί αν γινόταν να σου περνούσε, δεν θα τα θυμόσουν που και που! Αραιά μεν, αλλά τα θυμάσαι! Ούτε και θα το έγραφα τούτο δω, ούτε και θα το διαβάζατε. Και λιγάκι μεταφυσικά και υπερβατικά αν το πάρεις, ε δεν γίνεται να μπήκες σε αυτόν τον κυκεώνα που λέγεται Η σχέση για το τίποτα…για να ξεχάσεις! Δεν παίζει να παιδεύτηκες τόσο (και θελημένα και αθέλητα) έτσι για να σου περάσει μια μέρα ξαφνικά λες και ήταν ανεμοβλογιά! Ακόμα και αυτή σημάδια αφήνει η ρουφιάνα!
  Κάποτε έλεγα στον εαυτό μου, “ Έρη μου, όλα περνάνε…” και σε κανα δυο φίλες μου ακόμα. Αυτό που τώρα λέω είναι πως είναι αδύνατον! Ζήσε μ’αυτό. Ίσως ξεθωριάσει, ίσως πάλι όχι. Ίσως στρογγυλευτεί κάπως. Ίσως όχι. Στην τελική μανάρι μου, να μην μπλεκόσουν…