"Οι δαχτυλογράφοι", η αμπάριζα ήταν εκεί!

Θέατρο || Μια αγκαλιά, ένα τραγούδι και ένας χορός είναι αρκετά για να μας κάνουν ευτυχισμένους;

γράφει ο Παναγιώτης Παπασωτηρίου


Χθες βράδυ βρέθηκα στην πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης “ Οι Δακτυλογράφοι” της θεατρικής σκηνής Σαλαμίνας Δ. Μπογρής.  Μια παράσταση του Μάρεϊ Σίσγκαλ σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Μιχάλη Καλιότσου, όπου τους δυο πρωταγωνιστικούς ρόλους έπαιζαν ο Μάρκος Μπασιαράς και η Ρούλα Παπασταθοπούλου.

Το έργο του Σισγκάλ είναι γραμμένο το 1961, η γλώσσα του απλή καθημερινή, αλλά τόσο διαπεραστική όσο μια ακτινογραφία, διαπερνά την σάρκα των ηρώων του και φτάνει ως το κόκκαλο, το μεδούλι. Με ένα ευρηματικό τρόπο βλέπουμε τις ζωές των δυο χαρακτήρων να εκτυλίσσονται μπροστά μας, από την ζωντάνια και θρασύτητα της νεότητας τους, έως τη βραδύτητα και την ηρεμία της μέσης ηλικίας. Ένα έργο πολύπλευρο αλλά διαφανές, σκληρό αλλά τόσο κομψό, ρεαλιστικό αλλά ταυτόχρονα γεμάτο συναίσθημα και λάμψη. Ένα διαμάντι!


Ο Μιχάλης Καλιότσος με περίσσεια μαεστρία σκηνοθέτησε αυτή την παράσταση με μια ρεαλιστική και πολύ δυναμική προσέγγιση. Κατάφερε να αναδείξει όλες τις διαστάσεις του έργου και τις παράλληλες ιστορίες του. Σαν μια χορογραφία ενός παράτολμου μπλουζ, ένα βήμα στην κωμωδία εποχής, δυο βήματα στο ερωτικό δράμα, μετά στροφή στον κοινωνικό προβληματισμό και υπόκλιση με ψυχολογικό θέατρο. Αλλά έτσι πολυδιάστατη δεν είναι και η ζωή μας; Όλα αυτά δεμένα, άρρηκτα, μεταξύ τους σε μια αρμονική ροή. Η προσωπική ιστορία του Πωλ, της Σύλβια,η ιστορία της μεταξύ τους σχέση, η πορεία μέσα στην ζωή και στον χρόνο. Όλες οι διαστάσεις του έργου σε πλήρη ανάπτυξη,και απόλυτα σκηνοθετικά δομημένες. Ο Σκηνοθέτης κατάφερε να βάλει ένα μεγάλο στοίχημα επιλέγοντας αυτήν την παράσταση και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε απόλυτα.

 Οι ηθοποιοί της παράστασης κατάφεραν να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό. Ο Μάρκος χρωμάτισε έναν Πωλ, δεσμευμένο στα πρέπει των “άλλων” και όχι στα δικά του “θέλω”, τόσο εύθραυστος και συναισθηματικός, αλλά ουσιαστικά, χωρίς να έχει αφήσει τον εαυτό του ποτέ ελεύθερο να αγαπήσει, περιορισμένο από την κοινωνία και το περιβάλλον του. Η Ρούλα χρωμάτισε μια Σύλβια, φαινομενικά πρόσχαρη, κοινωνική και επαγγελματικά επιτυχημένη. Άλλα με ένα βαθύ έλλειμμα αγάπης και αποδοχής, δυστυχισμένη και καταπιεσμένη κρυμμένη στην σκιά των άλλων.
Η χημεία των δυο ηθοποιών επάνω στην σκηνή, μαζί με την σκηνοθετική καθοδήγηση του Μιχάλη, απογείωσαν το έργο, οδηγώντας στην λύτρωση.

Αλήθεια ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα, ποια είναι η χαρά της ζωής; Τι μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους; Τα όνειρα που είχαμε νέοι και αν πραγματώθηκαν; Μια καλή δουλεία; Μια ευτυχισμένη οικογένεια; Μια αγκαλιά, ένα τραγούδι και ένας χορός είναι αρκετά για να μας κάνουν ευτυχισμένους;

Το μήνυμα της παράστασης είναι άκρως αισιόδοξο και λυτρωτικό, κόντρα στην γκρίζα ζωή μας, όπως αυτή έχει βαφτεί από την οικονομική κρίση και το γενικότερο κλίμα της εποχής. Αλήθεια όμως το γκρίζο χρώμα δεν περιέχει το λευκό και το μαύρο χρώμα; Και το λευκό χρώμα μέσα από ένα πρίσμα μας δίνει τα χρώματα του ουράνιου τόξου...

Απόψε το βράδυ προσωπικά θα πρότεινα να κλείσουμε την τηλεόραση στις 8:30 και να μην παρακολουθήσουμε το δελτίο ειδήσεων, αλλά να πάμε να δούμε την θεατρική αυτή Παράσταση!