Από την εποχή της ποίησης στην εποχή της εκποίησης

Πάνω από ένα μπέρμπον || Από την εποχή της ποίησης στην εποχή της εκποίησης

γράφει ο Αντώνης Ανδριανός

Σε μια εποχή που τα πάντα βάλλονται σε έναν φαύλο κύκλο αποσύνθεσης, μία γενιά καλείται να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.

“Ανία, καρπός της βαθιάς αδιαφορίας

Παίρνει τις διαστάσεις της αθανασίας’’  

(Charles Baudelaire)

Αυτό το μικρό δίστιχο μπορεί να περιγράψει λιτά, λακωνικά, την κατάσταση της σημερινής, κυρίως, νεολαίας, η μεγαλύτερη κατάρα της οποίας είναι πως έχει την ατυχία να ζει σε καιρούς “εξέλιξης’’ και “προόδου’’. Η χρήση των εισαγωγικών έγινε διότι η εξέλιξη και η πρόοδος είναι καλή, αλλά η ραγδαία μεταβολή τους οδηγεί στην αδράνεια, στο “πελάγωμα” των αισθήσεων. Πώς γίνεται όλη αυτή η εξέλιξη και η ανάπτυξη να οδηγεί στην ανία και την οκνηρία; Απλά γινόμαστε, αβίαστα, υποχείρια των απολαύσεων μας και των επίπλαστων αναγκών που μας φυτεύουν μέσω των εκατομμυρίων μηνυμάτων που εκτιθέμεθα καθημερινά, όπως πολύ σωστά είχε διατυπώσει και ο Huxley στο “θαυμαστός καινούργιος κόσμος’’.
Το ζήτημα είναι πως η εποχή της ποίησης δεν έχει συγκεκριμένο “σημείο μηδέν’’, όπως και η εποχή της εκποίησης. Η μία ζει από την άλλη, όπως η παλίρροια που ακολουθείται από την άμπωτη. Ίσως ήρθε σιγά σιγά ο καιρός να μπουν οι άνθρωποι στον χορό των αλλαγών, αλλάζοντας νοοτροπίες και σκέψη. Αφυπνίζοντας το κοιμισμένο, νωχελικό νου τους και παίρνοντας μέρος στα δρώμενα. Αφενός, η δια του λόγου επανάσταση είναι ένα πολυφορεμένο σενάριο - γνώρισμα της εποχής μας, δεν μπορούμε ωστόσο να αγνοήσουμε το γεγονός πως και τα λόγια είναι μια αρχή. Φτάνει να μην μείνουν μόνο λόγια.
Κλείνοντας κάνω μια αναφορά σε αυτό που είχε πει ο Χαλίλ Γκιμπράν, ο άνθρωπος από τον Λίβανο, όπως ήταν περισσότερο γνωστός: «Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γιατί οι σκέψεις γίνονται λόγια. Πρόσεχε τα λόγια σου γιατί τα λόγια γίνονται πράξεις. Πρόσεχε τις πράξεις, γιατί με την σειρά τους αυτές γίνονται συνήθεια. Πρόσεχε τις συνήθειές σου γιατί, εν τέλει, αυτός θα ναι και ο χαρακτήρας σου».