Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Να σ' αγναντεύω, θάλασσα


Κλίκ και ποίημα || Να σ' αγναντεύω, θάλασσα


φωτογραφία - επιμέλεια: Μιχάλης Καλιότσος (ηθοποιός)



Σε αυτή τη στήλη θα περιπλανηθούμε κυρίως με τις αισθήσεις. Τις αισθήσεις που γεννούν εικονες. Και οι εικόνες γεννούν ιστορίες. Ιστορίες που φτιάχνουν ποίηση. Με το βλέμμα. Με το άνοιγμα. Το εσωτερικό. Εικόνες με ένα κλίκ από μέρη της Σαλαμίνας και όχι μόνο. Η εικόνα και η ποίηση ενός τόπου είναι ταυτόχρονα και η εικόνα του κόσμου όλου. Ο λόγος γίνεται εικόνα και η εικόνα μετατρέπεται σε ποίηση.





Να σ' αγναντεύω, θάλασσα
Kώστας Βάρναλης


ΠΡΟΛΟΓΟΣ («Το φως που καίει»)


Να σ' αγναντεύω, θάλασσα, 
να μη χορταίνω απ' το βουνό ψηλά 
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω 
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, 
όντας μετ' άξαφνη νεροποντή 
χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας 
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, 
οι κάβοι, τ' ακρόγιαλα σαν μεταξένιοι αχνοί 
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι 
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάτου 
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά τα πεύκα, 
τα χρυσόπευκα, κι ανθός του μαλαμάτου 
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους 
ως μέσα στο νερό τα ερημικά χιονόσπιτα 
κι αυτά μες στ' όνειρό τους να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου 
με μάτια να σε χαίρομαι θολά 
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου, 
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ, 
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους 
και να με πας πολύ μακρυά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση, 
μακρυά πολύ κι από τους μαύρους κολασμένους



Φωτογραφία: Μιχάλης Καλιότσος (ηθοποιός)

Τοποθεσία: Λιμάνι Σαλαμίνας (Παλούκια)

1 σχόλιο: