Πάνω στις… φούριες!

Πες τα όλα στην Ελπινίκη || Πάνω στις… φούριες!

Επιμελείται η Ρούλα Παπασταθοπούλου

Καλησπέρα. Με λένε Ελπίδα και είμαι 28 χρονών. Θα ήθελα να μοιραστώ ένα δίλημμα μαζί σου. Εδώ και ένα μήνα περίπου συναντιέμαι με έναν νεαρό σε μια καφετέρια τυχαία βέβαια, και παίζουμε ματιές. Δεν λέω όλο αυτό είναι κολακευτικό και μ’ αρέσει αλλά δεν κάνει καμιά κίνηση να μου μιλήσει ή το παραμικρό, γι’ αυτό με κάνει να απορώ τι να κάνω.

Να κάνω εγώ το πρώτο βήμα ή θα φανώ εύκολη και «λυσσάρα»; Δεν μπορώ να περιμένω άλλο γιατί στο τέλος θα μου τον φάει καμιά άλλη… Λοιπόν, να τολμήσω; Και πώς να τον προσεγγίσω; 

Φιλικά, Ελπίδα.

Εσείς οι δύο έχετε, οπωσδήποτε, σπάσει το ρεκόρ κοιτάγματος – χαλβαδιάσματος. Μήπως δεν είσαι 28 αλλά 14. Τέτοια διλλήματα που έχεις, μόνο στα 14 μπορώ να τα δικαιολογήσω. Επιπλέον άντρας που περιμένει ένα μήνα για να κάνει την κίνησή του, το λιγότερο, είναι ύποπτος.

Κατά τη γνώμη μου τρία τινά μπορεί να συμβαίνουν:

Ή είναι δειλός μέχρι αηδίας, που σημαίνει άπειρος, ανώριμος, ανέτοιμος για σχέση της προκοπής,

ή είναι gay που δεν το έχει ακόμα παραδεχτεί και κοιτάζει γενικώς για το ξεκάρφωμα,

ή κάνουν πλάκα με την παρέα του για να γελάσουν μαζί σου.

 
Αν σε ενδιαφέρει κάποια από τις τρεις κατηγορίες – ή και οι τρεις, εξαρτάται πόσο απελπισμένη μπορεί να είσαι – κάνε την κίνησή σου το συντομότερο. Δεν χρειάζεται να κάνεις ακροβατικά ούτε να αναπτύξεις την θεωρία της σχετικότητας, μια φιλική κουβέντα είναι ότι πρέπει για να κάνεις το πρώτο βήμα.  Μεγάλα παιδιά είμαστε εξάλλου…

Tips:

Καλό είναι στη συζήτηση να του ανοίξεις 

λίγο την όρεξη για τσιτσί, μ’ ένα ωραίο ντεκολτέ.

Και βάλε, τουλάχιστον, τρεις στρώσεις μάσκαρα.

Επιτέλους χρυσή μου 28 χρονών είσαι, πάνω στις… φούριες!

Καλή τύχη και καλό βόλι εύχομαι.